Charles Baudelaire
Du temps que la Nature en sa verve puissante
Concevait chaque jour des enfants monstrueux,
J’eusse aimé vivre auprès d’une jeune géante,
Comme aux pieds d’une reine un chat voluptueux.
J’eusse aimé voir son corps fleurir avec son âme
Et grandir librement dans ses terribles jeux;
Deviner si son coeur couve une sombre flamme
Aux humides brouillards qui nagent dans ses yeux;
Parcourir à loisir ses magnifiques formes;
Ramper sur le versant de ses genoux énormes,
Et parfois en été, quand les soleils malsains,
Lasse, la font s’étendre à travers la campagne,
Dormir nonchalamment à l’ombre de ses seins,
Comme un hameau paisible au pied d’une montagne.
Nos tempos nos que a Natureza na súa inspiración poderosa
Concibía cada día nenos monstruosos,
Eu quixese ter vivido xunto a moza xiganta,
Como aos pés dunha raíña un gato voluptuoso.
Eu quixese ter visto o seu corpo florear coa súa alma
E madurar libremente nos seus terribles xogos;
Saber se o seu corazón agocha unha escura lapa
Nas húmidas brumas que nadan nos seus ollos;
percorrer con gozo as súas magníficas formas;
agatuñar sobre a faldra dos seus xeonllos enormes.
E ás veces, no verán, cando os soles malsáns,
canso, faina estenderse polo campo,
Durmir apraciblemente á sombra dos seus peitos,
Como unha aldea tranquila ao pé dunha montaña.